حالا پاییز آمده است

بسم الله

حالا پاییز آمده است. نسیم جای خودش را داده است به خنکای بادی که سر صبح از لا به لای یاس های خشک شده و نیلوفرهای بنفش، به پنجره سرک می کشد. برگ های خشک زرد و نارنجی میمِ توی باغچه را در حیاط، نشان می کنم. انگار یک حس خاصی دارد، صدای خرد شدن شان زیر دمپایی های پلاستیکی سفید. حالا پاییز آمده است، انارهای خانه ی همسایه رسیده اند، سرخ و شاید شیرین و ترش. خودم دیده ام، وقتی صبح با دوچرخه از کوچه های باریک رکاب می زده ام به سمت کلاس.

حالا پاییز آمده است و گل های سرخِ وسطِ میدان، پرپر شده اند. یک جوری که هر گلبرگ شان افتاده است یک طرف. انگار باد، با نعل های تازه توی چمن زار می تازد. اناری از درخت می افتد. می خورد کفِ کوچه و دانه های یاقوت پخش می شوند توی دامنِ سیاهِ آسفالت. یک نفر از روی اسب می افتد. با دست هایی که ندارد، می خورد زمین، و آبِ مشکِ تیر خورده، شبیه امیدش، می رود به جانِ زمین.

 صدای خرد شدنِ برگ خشک مرا یاد شیهه ی اسب می اندازد، وقتی توی یک جایِ گود، از روی استخوان های یک نفر رد می شود. محتشم کجاست؟ بگویید بیاید. دلم هوس روضه کرده است.

نمی دانم امسال، این محرم بوده که افتاده است توی پاییز، یا پاییز وصف حال و هوای محرم هر سال است؟ این بین، وسط یک عالمه پارچه سیاه و نمادِ عزا و چشم های آدم هایی که تازه از سینه زنی برگشته اند، توی شلوغی و ترافیک کوچه های اطرافِ حرم وقتی ساعت از دوازدهِ شب رد شده است، شله مشهدی و چای قند پهلوی مجلسِ روضه، یک صدایی انگار تکرار می شود. صدایی که زنانه بودنش از صلابت و مهابتش کم نکرده است: یزید! اگر فکر می کنی می توانی نام ما را محو کنی بدان. نام ما محو شدنی نیست.

حالا پاییز آمده است. و کمی آن طرف از خیمه های خزان گرفته، یک نفر تنها، وسط یک صحرا شمشیر، ایستاده است. یک نفر که من و تو را دوست دارد. یک نفر که صدای هل من ناصرش این روزها از زمین و زمان می بارد. من و تو، کجای این معرکه ایم؟ در کدام صف؟

قصدم از این حرف ها شعار دادن نیست. عاشقِ حسین، کسی نیست که کلِ عاشقی اش محدود شود به ده روزِ محرم. برای عاشق بودن، بیا از امروز شروع کنیم. همین.

پی نوشت:

خونی که از گلوی تو تراوید

همه چیز و هرچیز را در کائنات به دوپاره کرد!

در رنگ!

 اینک هر چیز یا سرخ است

یا حسینی نیست!

علی موسوی گرمارودی